Een eerste indruk

“…We luisteren naar de ranger. Als brave scholieren staan we voor het houten huisje waar we net al een film hebben gezien over gorilla’s. Ik kijk om me heen. Overal is het groen, zo mooi zo intens. Ik zie hoge bomen en hoor geluiden die ik niet kan thuisbrengen uit het dichte oerwoud. Op de grond voor ons zie ik twee stenen met acht meter ruimte ertussen. De ranger legt uit dat dit de minimale afstand moet zijn tussen ons en een gorilla. Wat is het al warm zo ‘s ochtends vroeg, mijn T-shirt plakt aan mijn lijf. Ik neem niet alles op wat hij vertelt, ik word al teveel meegenomen door de geluiden van het oerwoud en ik maak me tegelijkertijd ook druk. Wel hoor ik hem zeggen dat mensen soms wel zes uur moeten wandelen door het regenwoud om de gorillafamilie te vinden. Zes uur? Zes uur de ene na de andere glibberige heuvel op en af, dwars door de dichtbegroeide jungle? Terloops vertelt hij dat een goede conditie en gezond gestel vereist zijn. Ik word stil, voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken, en loop terug naar de jeep. Ik begin te huilen. Ik kan dit niet. Ik ben helemaal niet gezond. Ik zie geen diepte door dat ellendige dubbelbeeld, ik loop soms als een dronken tor en mijn conditie is zo slecht dat een trap oplopen thuis al een hele uitdaging is. Ik vertrouw mijn lichaam niet. Ik hoor de geluiden van de tropische vogels en het gebrul van de apen uit de jungle, ik ruik de zoete bloemen, maar ik registreer het niet. Cor ziet me staan en loopt op mij af. ‘Kun je alsjeblieft alleen gaan?,’ vraag ik tussen het snikken door….”

N.B. in mijn boek wordt veelvuldig gesproken over “Greet”; deze oud-therapeute is niet meer actief werkzaam.